وحدت عارفانه

ابوالمجد، مجدود بن آدم سنائی غزنوی، مردی‌ست با خبر، که رویتش بر روایتش مقدم است. او آن چیزی را روایت می‌کند که پیشاپیش آن را دیده است. او آیینه جانش را چنان صیقل داده که خداوند سینه او را مفتاح خزینه غیب و حکمت گردانیده است. از کلام حکیم سنایی نور می‌تراود. او با لطف، قرین است و با رفیق، هم‌نشین. او لباس دین به تن نکرده است تا فارغ‌البال به دنیا مشغول باشد. او را با اهل زر و زور که سرمه بی‌خبری در دیده ناپسندیده‌شان کشیده و عسل کسل از شراب‌خانه ابلیس نوشیده‌اند، کاری نیست. حکیم سنائی آدمی‌ست بی‌پیرایه. او با کسانی که سر بر بالین غفلت نهاده و غرور، حجاب روزگارشان شده، فرق بسیار دارد. بیشتر آدم‌ها، بیگانه‌وار می‌آیند و دیوانه‌وار می‌روند، اما حکیم سنائی، آشنا آمد و فرزانه رفت.